Kilka wierszy 

z tomiku KOSMOGONIE

* * *
jedne krajobrazy idą do nieba 
inne do piekła
zbawienie pustyń 
kara ogrodów
przekwitają pazie królowej
dziczeją róże wiatrów
burze szarpią złote melancholie
w pole manowców
poza horyzont

* * *

 misterium vanitas

wezbrana północ źrenice w pełni

zdarza się świt jeszcze w baśniach

miłość w gołębnikach

szept dotyk i zawodzenie

ciała wychodzą na jaw senne manowce

melancholia zatrzymana w ciszy

pokuszenia ciemności od zmysłów

odmienione przez przypadki osoby

przeczuwana przewiewami bezsenność

horyzonty księżycują

złote runa tlą się po ciemność

pobocza śnienia

tam gdzie kończą się szczegóły

koniec długiego dnia

wieczór nie sprostał

* * *

horyzont przed epilogiem

gdzie mówisz dobranoc

w poprzecznych światach równoległych

elipsach wiecznego powrotu

śladami pobłądzenia

pustyniami zakończeniami wiatrów dotykam

ruiny słońca

zapełniają się wodopoje widnokręgów

snem oddechem

przepływają gromadą złudnych motyli noce

wrażenie duszy

biała magia przeznaczenia

* * *

agory filozoficzne zarastają bluszczem

runem innego świata niejednego dnia

w przelotnych trzcinach

rozum śpi

koszmary wychodzą na łowy

w letargach zaduszne dymy

w pajęczynach złotego środka sny

kamienie leżą na wznak pod niebem zachodzą mgłą

na poddaszach nieba z ziemią

plątanina edenów

karmiczne wojny nad chmurami zdarzeń

coraz bardziej metafizycznie

przeistoczenia sensu w dmuchawcach

* * *

słońce coraz cięższe z moich tęczówek

gniazduje nocą poza powiekami

wiatry mieszają moje zapatrzenie

w całym ciele pod

kamieniem duszy

gdzie przeciągi przynoszą myśli

sznury wędrujących mrówek bez wątpliwości

zanoszą horyzont bliżej zmierzchu

na mlecznej drodze

najlepszej z możliwych

* * *

mgły przedjesienne

topią troski

pustynie przeciekają

pod światło

fatamorganą zimy

© Copyright by Monika Mazur